Przygotowując grunt dla chrześcijaństwa.

“Melanż” w starożytnym świecie


Źródła:
William Dalrymple, From the Holy Mountain (Flamingo. 1998)
Michael Walsh, A Dictionary of Devotions (Burns & Oates, 1993)
Dom Robert Le Gall, Symbols of Catholicism (Editions Assouline, 1997)
Leslie Houlden (Ed.), Judaism & Christianity (Routledge, 1988)
Norman Cantor, The Sacred Chain - A History of the Jews (Harper Collins, 1994)
R. E. Witt, Isis in the Ancient World (John Hopkins UP, 1971)
Alison Roberts, Hathor Rising-The Serpent Power of Ancient Egypt (Northgate, 1995)
Timothy Ware, The Orthodox Church (Penguin, 1993)
Barbara Watterson, The Egyptians (Blackwell, 1997)
P. H. Newby, Warrior Pharaohs (Faber & Faber, 1980)

email Autora –
Kenneth Humphreys
02.07.07 

Niniejszy artykuł oraz ponad 50 innych są obecnie dostępne w formie książkowej.
Aby zamowić swoją kopię – kliknij tutaj
 
 

 

 

Trochę tego…

“ Wczesna religia misteryjna była synkretystyczną…. Kult perskiego Mitry był przynajmniej  częściowo egipcjanizowany; Egipski kult Izydy był w większości hellenizowany.”

-S. Angus (Religie Misteriów, str. 20)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wielka stopa

Kolosalna marmurowa stopa z Aleksandrii II wieku – możliwe, że należy do Serapisa (Muzeum Brytyjskie)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Antinous: ‘Pojawił się po śmierci’…

Obelisk dla Antinousa ( Rzym z II wieku), upamiętnia ‘Ozyrysa-Antinousa Sprawiedliwego’.

Epitafium głosi, że „Antinous pojawiał się po śmierci w snach’
 

 

 

 

 

 

 

 

 

Oto, jak się to robi!

„ Dla Antinous’a aparat kultowy w pełnej skali został zorganizowany, ze świątyniami i kapłanami, posągami i ołtarzami, wróżbitami i misteriami, grami i drobiazgowo rozwiniętym mitem. Był on jedyną nie-imperialną głową, która pojawiła się na monetach.”

- R. Lambert ( Ukochany i Bóg, str. 147)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rzymski Egipt: Starożytny kocioł transmutacji

Wraz z aneksją Egiptu w r. 30 BC, Grecy utracili swą pozycję, jako rzadząca elita kraju. Będąc obecnie biurokratami, ale nie zarządcami, stopniowo adoptowali oni zwyczaje rdzennych Egipcjan.

Egipcjanie, zawsze na dnie społecznej hierarchii, byli obciążani podatkami nawet więcej przez Rzymian, niż przez Greków. Co gorsza, kiedy cały kraj został zredukowany do statusu osobistej posiadłości nieobecnego władcy nazywanego ‘cezarem’ , zostali oni pozbawieni swego faraońskiego boga-króla. Będąc głęboko religijnymi, zostali oni zmuszeni do religijnego rewizjonizmu aby odnaleźć nowe bóstwo dla swej starożytnej ‘teologii’.

Do tej stymulujacej mieszanki doszli Żydzi, którzy przez wieki byli eksplozywną mniejszością, specjalnie w Aleksandrii. Przemieszani z emigrantami po upadku świątyni w 70 r. -  cała żydowska spoleczność została zdziesiątkowana w następstwie rebelii z 115-117 r. -  ale wówczas to nowa fala żydowskich emigrantów i niewolników przybyła do Egiptu po wojnie w Palestynie ze 135 r.

Pomiędzy wszystkimi tymi wygnanymi i zdezorientowanymi rasami  poruszali się agenci różnych kultów i ‘religii misteryjnych’, współzawodnicząc o członkostwo i podkradając sobie wzajemnie idee. Najbardziej sukcesywnym kultem spośrod wszystkich – najwyższym przykładem synkretyzmu – było chrześcijaństwo.

 

Grecy stworzyli Boga: Serapis

Pierwszy z greckich faraonów pragnął mieć jedno, złożone bóstwo, aby zjednoczyć swych różnorodnych poddanych. W ‘klasycznym’ przykładzie procesu synkretyzmu, charakter i charakterystyki kilku wcześniejszych bogów zostały scalone w jednym bogu Serapisie. W III wieku BC kult Serapisa stał się kultem sponsorowanym przez państwo w całym Egipcie. Wraz z rzymskim podbojem, kult ten rozprzestrzenił się w całym Imperium.

Ozyrys

Ozyrys był większym z egipskich bóstw i królem podziemnego świata. Rozpoczął on swoja karierę, jako bóg rolnictwa i natury w czasach 5-tej dynastii (2465-2323 BC).
 

 

Apis

Hades

Grecki bóg świata podziemnego


Dionizos

Grecki bóg rolnictwa i wina


Serapis

Grecko-egipska wersja Zeusa

“Ów szczęsny uzurpator został wprowadzony na tron i do łoża Ozyrysa.” (Gibbon

Koszyk ( lub ‘Buszel’) na jego głowie symbolizuje obfite zbiory.

Apis był bogiem Memphis.

Byk został wybrany z powodu wyróżniających znaków na swym ciele i uważano, iż był zrodzony przez dziewiczą krowę zapłodnioną przez lokalnego boga stwórcę Ptaha. Lokalną trójcą byli: Ptah-Sokar-Ozyrys.
 

Serapis

Nowy bóg ucieleśniał aspekty wielu wcześniejszych bóstw, włączając egipskiego Ozyrysa i Apisa oraz greckiego Dionizosa i Hadesa. Ptolemeusze zmierzali do tego, aby nowy bóg posiadał uniwersalną atrakcję w narastająco kosmopolitycznym kraju. W konsekwencji tego Serapis miał ponad 200 lokalizowanych imion, włączając ( wg korespondencji cesarza Hadriana) imię Chrystusa!

Większe świątynie boga zbudowane były w Aleksandrii i Memfis. Sarapeum w Aleksandrii było jednym z największych pomników pogańskiej cywilizacji. Ten rozległy kompleks budynków sam przez siebie stapiał egipski ‘gigantyzm’ z wdziękiem i pięknem hellenizmu. Spośród wszystkich faraońskich/greckich bogów Serapis przetrwał najdłużej, daleko jeszcze w okresie rzymskim.

W stopieniu charakterów tak wielu wcześniejszych bogów w Serapisa,  praktyka wirtualnego monoteizmu została ustabilizowana w Aleksandrii na kilka setek lat.

 

Ołtarz z rogami – dla boga Serapisa!

Grecka wyspa Delos, centrum Konfederacji Jońskiej, III wiek BC

 

– ołtarz Jahve?

„ I Adonijah obawiał się Salomona, powstał,  poszedł i uchwycił za rogi ołtarza.”

1 Ks.Krol,  1.50

 

 

Synkretyzm – Grecy z Egiptu przeradzają się w tubylców

Od panowania pierwszego z Ptolemeuszy w IV wieku BC – Grecy zaprowadzili kulturę helleńską w Egipcie. Ale dalecy od hellenizowania tego starożytnego kraju w większym stopniu, Grecy zostali poddani egipskim wpływom przez tych, których podbili. Ten proces uległ przyspieszeniu po rzymskim podboju, kiedy to Grecy utracili swą dominującą pozycję

 

Aleksandryjska lampka oliwna ( II wiek BC).

Wewnątrz, wizerunek greckiej bogini Afrodyty w kąpieli. Portalu strzegą greckie kolumny, ale z kobrami i uwieńczone głowami Horusa!

Egipska mumia, rzymsko/greckie ciało.

Faiyum, Egipt (III wiek AD).
 

Precz z kremacją!

I – IV wiek AD

Egipscy Grecy, którzy tradycjonalnie wierzyli w nieśmiertelność, jeśli jedynie duszy, porzucają kremację zwłok i adoptują egipską mumifikację – w optymistycznej wierze w zmartwychwstanie ciała, które to pojęcie przejęte zostało przez wczesne chrześcijaństwo.

Portret przymocowany do ich mumii ukazuje rzymskie stroje i biżuterię, ale jest on stylistycznie grecki.

 

Obstawiając swe zakłady w grze

Tablica pogrzebowa honorująca zarówno greckie, jak i egipskie mity:

Na górze, czysto faraoński – Anubis, Izyda i Neftyda przygotowujący ciało do następnego życia po życiu.

Na dole, czysto grecki – Hades porywający Persefonę, Artemida z łukiem, Atena z lancą i Afrodyta.

(Katakumby z Kom es-Shoqafa, I wiek AD).

 

Rytuały pogrzebowe

Grecki sarkofag (gałęzie winne i satyrowie Dionizosa) z egipskim zapleczem ( Anubis, Horus i Thoth).

(Katakumby z Kom es-Shoqafa, Aleksandria

 

 
 

 

 

Rzymianie tworzą Boga: Antinous

Hadrian, głęboko pobożny człowiek, interpretował utonięcie swego kochanka w terminach religijnych. Wg egipskiej tradycji, śmierć w Nilu była ‘zbawiającym poświęceniem’, zapewniającym dobre samopoczucie samemu Hadrianowi. Ciało Antinousa nie zostało skremowane, ale zabalsamowane.

Wkrótce potem, ok. 130 r. AD wielbienie Antinousa stało się kultem sponsorowanym przez państwo w całym Imperium. W międzyczasie chrześcijańscy skrybowie piszą swoje ewangelie...

Antinous:

Miły grecki chłopiec…

Kochanek cesarza Hadriana tonie w Nilu w 130 r. Jest on ubóstwiony przez odchodzącego od zmysłów Hadriana, który każe zbudować całe miasto – Antinoopolis – ku jego czci.

 

Więcej na temat Antinousa

…. Zostaje rzymskim bogiem


… zostaje egipskim bogiem
 

 



… zostaje Chrystusem

Kult Antinousa został poskładany w bardziej określone chrześcijaństwo w IV wieku.

Antinous z IV wieku z krzyżem w jednej ręce – i z gronami Dionizosa w drugiej!

(Stela z Antinoopolis, Staatliche Museen, Berlin).

VI/VII wiek – koptyjski Chrystus

Ubrany, ale porównajcie z Antinousem wyżej!
 

 

I chrześcijanie niszczą Boga…

 

Ogromny posąg Serapisa i jego świątynia zostały zburzone przez rozwścieczony chrześcijański mob w 391 r. oczyszczając drogę dla nowego lokatora – Jezusa Chrystusa.

 

 

 

Teofilus, biskup Aleksandrii, stoi na szczycie sanktuarium Serapisa ( którego głowa jest widoczna niżej po lewej stronie), zapraszając opozycyjnego mnicha do rzucania kamieni

( IV wiek, Aleksandryjska Kronika Światowa).

 

 

Powrót na stronę główną:
Od Apollina do Jezusa Chrystusa! – jak bóg-człowiek jest czyniony i odczyniany
„Wojny domowe” chrześcijaństwa – Arianie contra Katolicy – Walka o władzę
Serca i umysły? – „Nawrócenie”  członków plemienia
1000 lat masakr i barbarzyństwaw imieniu Chrystusa
Papiescy Książęta – Chrześcijańscy władcy piekła na ziemi
   

 

 

 

 

Copyright © 2007 by Kenneth Humphreys.

Kopiowanie jest dozwolone bez ograniczeń, pod warunkiem, że kredyt jest oddawany Autorowi i żaden materiał z tego portalu nie jest sprzedawany dla profitu.