Hermann Samuel Reimarus (1694-1768). 1778,”Na intencję
Jezusa i jego nauk”. Oświecony myśliciel i profesor jezyków
orientalnych w gimnazjum w Hamburgu; Jego liczne pisma
– publikowane po jego śmierci – odrzucały „religię objawioną”
i argumentowały na rzecz naturalistycznego deizmu. Reimarus
oskarżał autorów ewangelii o świadome oszustwo i niezliczone
sprzeczności.
Francois Marie Arouet
(Voltaire) (1694-1778). Najbardziej
wpływowa figura Oświecenia, był wykształcony w jezuickim
kolegium, a jednak stwierdził: „Chrześcijaństwo jest najśmieszniejszą,
najbardziej absurdalną i krwawą religią, jaka kiedykolwiek
zaraziła świat... Prawdziwy Bóg nie mogł zostać narodzony
z dziewczynki, ani też umrzeć na krzyżu, czy tez być spożywanym
w kawałku ciasta.” Więziony, zesłany, jego dzieła zostały
zakazane i spalone, lecz wielka popularność Voltaire’a
w rewolucyjnej Francji zapewniła mu ostatecznie miejsce
spoczynku na Panteonie w Paryżu. Religijni ekstremiści
wykradli jego szczątki i wyrzucili je na śmietnik.
Hrabia Konstantyn
Volney, 1787 „Les Ruins; ou, Méditation
sur les révolutions des empires” ( “Ruiny imperiow”). Badacz
z czasów Napoleona, odnotowywał sam ewidencję egipskich
prekursorów chrześcijaństwa.
Edward Evanson, 1792, “Dysonans czterech ogólnie akceptowanych
ewangelistów i ewidencja ich odnośnej autentyczności”.
Angielski racjonalista, rzucił wyzwanie apostolskiemu autorstwu
czwartej ewangelii i ogłosil kilka z listów Pawła za sfałszowane.
Charles François
Dupuis, 1794, “Origine de tous les Cultes
ou La Religion universelle”. Astrologiczno-mityczna interpretacja
chrześcijaństwa ( i wszystkich religii). “Wielki błąd jest
łatwiej propagowany, niż wielka prawda, ponieważ jest łatwiej
wierzyć, niż myśleć i ponieważ ludzie wolą cuda romansów,
niż prostotę historii.” Dupuis zniszczył większość swych
własnych prac, z uwagi na gwałtowne reakcje, które one
prowokowały.
Thomas Paine, 1795, “ Wiek Rozumu” . Autor pamfletów,
który jako pierwszy zawołał o niepodległość Ameryki ( Zdrowy
Rozsądek, 1776; Prawa Człowieka, 1791) Paine wyśmiewał
okrutnie sprzeczności i okropności Biblii. Podobnie, jak
wielu amerykańskich rewolucjonistów, Paine był deistą:
“ Nie wierzę w religię wyznawaną przez żydowski kościół,
przez rzymski kościół, przez grecki kościół, przez turecki
kościół, przez protestancki kościół, ani też przez jakikolwiek
kościół jaki znam… Każdy z tych kościołów oskarża inne
o niewiarę; co do mnie, ja nie wierzę żadnemu z nich.”
– „Wiek Rozumu”.
Robert Taylor, 1828, „Syntagma ewidencji dotyczącej religii
chrześcijańskiej”; 1829, „Diegeza”. Taylor został
uwięziony za deklarowanie mitycznych początków chrześcijaństwa.
„ Najwcześniejsi chrześcijanie uważali słowa za nic innego,
jak tylko personifikację zasad rozumu, dobroci, lub jakiejkolwiek
innej zasady, która byłaby w stanie przynieść korzyść
rodzajowi ludzkiemu w jego podróży przez życie.”
Godfrey Higgins (1771-1834). 1836, „Anacalypsis” – “ Usiłowanie
odsłony welonu Izydy z Sais; lub też badanie początków
i źródeł języków, narodów i religii”. Angielski pionier
archeologii i wolnej masonerii.
Bruno Bauer, 1841, “ Krytyka ewangelicznej historii synoptyków”,
1877 „Christus und die Caesaren. Der Hervorgang des Christentums
aus dem romischen Griechentum.” Oryginalny ikonoklasta.
Bauer zakwestionował autentyczność wszystkich listów Pawła
( w których widział wpływy stoickich myślicieli, jak Seneca)
oraz rolę Filona w rodzącym się chrześcijaństwie.
Bauer odrzucił historyczność samego Jezusa. „Wszystko,
co wiadomo o Jezusie należy do świata wyobraźni.” W rezultacie
tego Bauer został wyśmiany i usunięty z katedry profesora
teologii Nowego Testamentu w Tübingen.
Ralph Waldo Emerson, 1841, “Eseje” . Niegdyś trynitarny
chrześcijanin i pastor Unitarian, utrzymywał, iż Jezus
miał być “prawdziwym prorokiem”, ale że zorganizowane chrześcijaństwo
było „wczesną monarchią”.
„ Nasze szkółki niedzielne, kościoły i żebracze społeczności
są jarzmem na karku.”
Mitchell Logan, 1842, “Chrześcijańska mitologia w odsłonie”
– “Panująca opinia, jakkolwiek błędnie założona i absurdalna,
jest zawsze królową narodów.”
Ferdinand Christian
Baur, 1845, “Paulus, der Apostel Jesu
Christi” . Niemiecki uczony, który okreslił jako “nieautentyczne”
nie tylko listy pasterskie, ale również listy do Kolosjan,
Efezjan, Filemona i Filipian ( pozostawiając jedynie cztery
główne listy Pawła, uważane za autentyczne). Baur był zalożycielem
tzw. „Szkoły Tübingen” .
David Friedrich
Strauss, 1860, “ Życie Jezusa przeegzaminowane
krytycznie” . Luterański wikariusz, który awansował na
uczonego, umiejętnie eksponując ewangeliczne cuda, jako
mity i w tym procesie redukując Jezusa do człowieka. Kosztowało
go to kariere.
Ernest Renan, 1863,”Das Leben Jesu” (Życie Jezusa). Wytrenowany,
jako katolicki ksiądz, Renan napisał romantyzowaną biografię
boga-człowieka, która była pod wpływem niemieckich krytyków.
Kosztowało go to pracę.
Robert Ingersoll, 1872, “Bogowie” . Nadzwyczajny orator
z Illinois, którego przemówienia krytykowały zaciekle religię
chrześcijańską. „Zawsze wydawało mi się, że istota przybywająca
tu z innego świata, z wieścią o nieskończonej ważności
dla rodzaju ludzkiego, powinna przynajmniej zweryfikować
tę wieść przez własnoręczny podpis. Czyż to nie jest cudowne,
że ani jedno słowo nie zostało napisane przez Chrystusa?”
Kersey Graves, 1875, “ Szesnastu ukrzyżowanych zbawicieli
świata”. Kwakier z Pensylwanii, który widział jasno poprzez
pogańskie serce chrześcijańskich fabrykacji, chociaż rzadko
cytowane są źródła dla jego daleko sięgających konkluzji.
Allard Pierson, 1879, “De Bergrede en andere synoptische
Fragmenten”. Teolog, historyk sztuki i literatury, który
zidentyfikowal “Kazanie na Górze”, jako kolekcję aforyzmów
z literatury żydowskich mądrości. Publikacja Pierson’a
Bergrede była początkiem radykalnego krytycyzmu holenderskiego.
Nie tylko autentyczność wszystkich listów Pawła została
zakwestionowana, ale również historyczna egzystencja samego
Jezusa.
Bronson C. Keeler, 1881, “Krótka Historia Biblii”. Klasyczne
exposé chrześcijańskiego oszustwa.
Abraham Dirk Loman, 1882, "Quaestiones Paulinae," w
“Theologisch Tijdschrift”. Profesor teologii w Amsterdamie,
który stwierdził, że wszystkie listy datują się z II-go
wieku. Loman wyjaśnił chrześcijaństwo, jako fuzję żydowskiej
i rzymsko-helleńskiej myśli. Kiedy utracił wzrok, Loman
powiedział, że ta ślepota dała mu wewnętrzny wgląd w ciemną
historię kościoła!
Thomas William Doane, 1882, “Mity biblijne i ich paralele
w innych religiach”. Przestarzała, ale klasyczna rewelacja
o pogańskich poprzednikach biblijnych mitów i cudów.
Samuel Adrianus
Naber, 1886, “Verisimilia. Laceram conditionem
Novi Testamenti exemplis illustrarunt et ab origine repetierunt”.
Klasyk, który rozpoznawał mity greckie ukrywające się w
chrześcijańskim piśmie św.
Gerald Massey, 1886, “ Historyczny Jezus i mityczny Chrystus”.
1907, Starożytny Egipt – Światło Świata. Inny klasyk od
wczesnej nemezis kapłaństwa. Brytyjski egiptolog
napisał sześć tomów nt. religii starożytnego Egiptu.
Edwin Johnson, 1887, “Antiqua mater”. Studium chrześcijańskich
początków. Radykalny teolog angielski, zidentyfikował wczesnych
chrześcijan, jako ‘chrestiani’ , wyznawców dobrego Boga
(Chrestusa), którzy wywłaszczyli mit Dionizosa Eleutheriosa
(Dionizosa Emancypatora), aby wyprodukować boga-człowieka,
składającego ofiarę z siebie. Denuncjował dwunastu apostołów,
jako kompletną fabrykację.
Rudolf Steck, 1888, “Der Galaterbrief nach seiner Echtheit
untersucht nebst kritischen Bemerkungen zu den Paulinischen
Hauptbriefen”. Radykalny uczony szwajcarski, napiętnował
wszystkie listy Pawła, jako oszustwo.
Franz Hartman, 1889, “ Życie Johoshua: Prorok z Nazaretu.
Willem Christiaan
van Manen, 1896, “Paulus”. Profesor
z Leiden i najsławniejszy z holenderskich radykałów, duchowny,
który nie wierzył w cielesne zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa.
Po odpieraniu argumentów przez okres wielu lat, van Manen
zakonkludował, że żaden z listów Pawła nie był autentyczny
i że Akty apostolskie opierały się na dziełach Józefa
Flawiusza.
Joseph McCabe, 1897, “Dlaczego opuściłem Kościół”. 1907, „
Biblia w Europie; Studium kontrybucji religii chrześcijańskiej
dla cywilizacji”. 1914, „Źródła moralności Ewangelii”. Franciszkański
mnich, który ewoluował w ewangelicznego ateistę. McCabe,
płodny pisarz, rozbił na szczątki wiele części legendy
o Chrystusie - „ Nie ma żadnej ‘postaci Jezusa’ w
ewangeliach - jest tam za to tuzin innych postaci” – ale
niemniej jednak kontynuował pozostawienie możliwości istnienia
jakiegoś historycznego założyciela.
Albert Schweitzer.1901, “Tajemnica Królestwa Bożego”.
1906, „ W poszukiwaniu historycznego Jezusa”. Sławny
niemiecki teolog i misjonarz ( 35 lat w Kamerunie) wyśmiewał
humanitarnego Jezusa liberałów i jednocześnie miał odwagę
rozpoznawać prace holenderskich radykałów. Jego własną
pesymistyczną konkluzją było to, że super-bohater był apokaliptycznym
fanatykiem i że Jezus umarł, jako rozczarowany człowiek.
Rozsławiony przez stwierdzenie, że ci, którzy poszukują
historycznego Jezusa, jedynie znaleźli swoje własne odbicie.
Wilhelm Wrede, 1901, “Mesjanistyczna Tajemnica”. Wrede
zademonstrował, jak w ewangelii Marka fałszywa historia
została ukształtowana przez wczesne chrześcijańskie wierzenia.
George Robert Stowe
Mead, 1903, “ Czy Jezus żył okolo
100 r. BC?” Dyskusja nt. opowieści o żydowskim Jeschu,
które przesuwają Jezusa do wcześniejszych czasów.
Thomas Whittaker, 1904, “Początki chrześcijaństwa”. Zadeklarował
Jezusa, jako mit.
William Benjamin
Smith, 1906, “Der vorchristliche Jesus”.
1911, “Die urchristliche Lehre des reingöttlichen Jesus”.
Argumentuje początki w przed-chrześcijańskim kulcie Jezusa
na wyspie Cypr.
Albert Kalthoff, 1907, “Narodziny chrześcijaństwa”. Inny
z radykalnych uczonych niemieckich, który zidentyfikował
chrześcijaństwo, jako psychozę. Chrystus był zasadniczo
transcendentalną zasadą chrześcijańskich społeczności,
która ukierunkowana była ku apokaliptycznej reformie społecznej.
Gerardus Bolland, 1907, “De Evangelische Jozua”. Filozof
z Leiden, który prześledził początki chrześcijaństwa do
wcześniejszego żydowskiego gnostycyzmu. Supergwiazdą Nowego
Testamentu jest starotestamentowy „syn Nun”, wyznawca przemianowany
na Jezusa (Jozuego) przez Mojżesza. Dziewictwo jest
niczym innym, jak tylko symbolem ludu Izraela. Z Aleksandrii
„Netzerim” zanieśli swą ewangelię do Palestyny.
W 1907 r. Papież Pius X, potępił Modernistów, którzy “działali
w ramach Kościoła”. Anty-modernistyczna przysięga została
wprowadzona w 1910 r.
Prosper Alfaric (1886-1955) Francuski professor
teologii, wstrząśnięty stanowiskiem Piusa X, odrzucił wiarę
i opuścił kościół w 1909 r. aby pracować dla sprawy racjonalizmu.
Mangasar Magurditch
Mangasarian, 1909, “ Prawda o Jezusie;
Czy jest On mitem?” Były prezbiteriański pastor, który
widział poprzez fabrykacje.
Karl Kautsky, 1909, “ Fundamenty chrześcijaństwa”. Wczesna
socjalistyczna interpretacja chrześcijaństwa w terminologii
walki klasowej.
John E. Remsburg, 1909, “Chrystus”: Krytyczny przegląd
i analiza ewidencji Jego egzystencji. Ewangelie rojące
się od sprzeczności. Wątpliwe, czy Jezus istniał a supernaturalny
Chrystus jest z całą pewnością chrześcijańskim dogmatem.
Arthur Drews, 1910, “Die Christusmythe” (Mit Chrystusa).
1910, “Die Petruslegende” (Legenda o św. Piotrze). 1924,
“Die Entstehung des Christentums aus dem Gnostizismus” (Narodziny
chrześcijaństwa z gnostycyzmu). Wybitny filozof, był on
w Niemczech największym eksponentem spornej kwestii Chrystusa,
jako mitu. Ewangelie historyzowały istniejącego wcześniej
mistycznego Jezusa, którego charakter został zapożyczony
od żydowskich proroków i z żydowskiej literatury mądrości.
Pasja miała być znaleziona w spekulacjach Platona.
John Robertson, 1910, “Chrześcijaństwo i mitologia”. 1911
“Pogańscy Mesjasze. Studia w komparatywnej hierologii”.
1917, “Problem Jezusa”. Robertson przyciąga uwagę do uniwersalizmu
wielu elementów opowieści o Jezusie i do przed-chrześcijańskich
rytuałów krzyżowania w starożytnym świecie. Identyfikuje
oryginalnego Jezusa/Jozuego ze starożytnym bóstwem Efraimitów
w formie baranka.
Gustaaf Adolf van
den Bergh van Eysinga, 1912, “Radykalne
poglądy nt. Nowego Testamentu”. 1918, “Voorchristelijk
Christendom. De vorbereiding van het Evangelie in de Hellenistische
wereld”. Teolog i ostatni z holenderskich radykałów, który
zasiadał na uniwersyteckiej katedrze.
Alexander Hislop, 1916, “Dwa Babilony”. Wyczerpująca ekspozycja
pogańskich rytuałów i parafernalii w rzymskim katolicyźmie.
Edward Carpenter, 1920, “Poganie i wiara chrześcijańska”.
Obszernie wyjaśniane pogańskie korzenie chrześcijaństwa.
Rudolf Bultmann, 1921, “ Historia tradycji synoptycznej”.
1941, “Neues Testament und Mythologie”. Luterański teolog
i profesor na Uniwersytecie w Marburgu, Bultmann był eksponentem
“formy krytycyzmu” i przyczynił się wiele do zdemitologizowania
ewangelii. Zidentyfikował on narrację Jezusa, jako teologię
serwowaną w języku mitologii. Bultmann zaobserwował, że
Nowy Testament nie był opowieścią o Jezusie, ale zapisem
wczesnych chrześcijańskich wierzeń. Argumentował on, że
poszukiwania historycznego Jezusa są bezowocne: „Nie możemy
się dowiedzieć prawie niczego, co by dotyczyło życia
i osobowości Jezusa.” (Jezus i Słowo, 8).
James Frazer, 1922, “ Złota Gałąź”. Antropologiczna interpretacja
postępu człowieka od magii, poprzez religię aż do nauki.
Chrześcijaństwo, jako fenomen kulturowy.
P. L. Couchoud, 1924, “Le mystère de Jesus”.1939, “Tworzenie
Chrystusa”. Couchoud eksponował historycznego Piotra raczej,
niż historycznego Jezusa i wykłócał się, że Pasja modelowana
była na śmierci Stefana.
Georg Brandes, 1926, “Jezus – Mit”. Zidentyfikował Objawienie
św. Jana jako najwcześniejszą część Nowego Testamentu.
Joseph Wheless, 1926, “Czy to jest Słowo Boga?” Ekspozycja
bajek i mitologii Biblii i błędów teologii”; 1930 „Fałszerstwo
w ramach chrześcijaństwa”. Amerykański prawnik, wychowywany
w „pasie biblijnym” , zniszczył biblijną fantazję.
Henri Delafosse, 1927,”Les Lettres d’Ignace d’Antioche”.
1928, "Les e'crits de Saint Paul," in Christianisme”. Listy
Ignacego ujawnione, jako późne fałszerstwa.
L. Gordon Rylands, 1927, “ Ewolucja Chrześcijaństwa”.
1935 „Czy Jezus kiedykolwiek żył?”
Edouard Dujardin, 1938, “Starożytna historia boga Jezusa”.
John J. Jackson, 1938, “Chrześcijaństwo przed Chrystusem”,
przyciągneło uwagę do egipskich precedensów w chrześcijańskiej
wierze.
Alvin Boyd Kuhn, 1944, “ Kto jest tym Królem Chwały?”
1970, „Ponowne narodziny chrześcijaństwa”. Jezus nie był
nigdy realną osobą, ale symbolem boskiej duszy w każdym
człowieku.
Herbert Cutner, 1950, “Jezus: Bóg, człowiek, czy mit?”
Mityczna natura Jezusa i podsumowanie toczącej się debaty
pomiędzy zwolennikami mitologii i historii. Wyłącznie mityczna
pozycja jest tradycją ciągłą. Pogańskie początki Chrystusa.
Georges Las Vergnas, 1956, “Pourquoi j'ai quitté l'Eglise
romaine Besançon”.
Georges Ory, 1961, “Analiza chrześcijańskich początków”.
Guy Fau, 1967, “ Bajka o Jezusie Chrystusie”
John Allegro, 1970, “Święty Grzyb i krzyż”. 1979 “Zwoje
znad Morza Martwego i chrześcijański mit”. Jezus był niczym
innym, jak tylko magicznym grzybkiem i jego życie – alegoryczną
interpretacją halucynogennych wizji. Allegro nie spotkało
więzienie, ale zawodowa ruina.
George Albert Wells, 1975, “ Czy Jezus istniał?”; 1988
“Historyczna ewidencja istnienia Jezusa”. 1996, „Legenda
o Jezusie”. 1998, „Mit Jezusa”. 2004, “Czy możemy wierzyć
Nowemu Testamentowi? Myśli nt. wiarygodności wczesnych
chrześcijańskich świadectw. Chrześcijaństwo – odgałęzieniem
literatury żydowskiej mądrości”. Późniejsze książki dopuszczają
możliwość wpływu rzeczywistego kaznodziei.
Max Rieser, 1979,”Prawdziwy założyciel chrześcijaństwa
i filozofii hellenistycznej”. Chrześcijaństwo rozpoczęte
zostało przez Żydów w diasporze, a następnie zakotwiczone
wstecz w Palestynie sprzed 70 r. n.e. Chrześcijaństwo przybyło
do Palestyny, jako ostatnie, a nie pierwsze – oto dlaczego
chrześcijańskie znaleziska archeologiczne pojawiają się w
Rzymie, ale nie w Judei, aż do 4 wieku n.e.
Abelard Reuchlin, 1979, “ Prawdziwe autorstwo Nowego Testamentu.
Teoria konspiracji par excellence: Rzymski arystokrata
Arius Calpurnius Pizo ( vel Józef Flawiusz) konspirował
w celu zdobycia kontroli w Cesarstwie Rzymskim, poprzez
stworzenie całkowicie nowej religii.
Hermann Detering, 1992, “Paulusbriefe ohne Paulus?: Die
Paulusbriefe in der holländischen Radikalkritik”. Niemiecki
pastor w holenderskiej tradycji radykalnej.
Gary Courtney, 1992, 2004 “Et tu, Judas?” Wówczas upadł
Jezus!”. Pasja jest zasadniczo losem cezara w judajskim
przebraniu, wyrytym na bazie kultu umierającego/zmartwychwstającego
boga Attysa. Żydowscy kibice Cezara asymilowali „zbawiciela
rodzaju ludzkiego” upodobniając go do „cierpiącego sługi”
Izajasza.
Michael Kalopoulos, 1995, “Wielkie Kłamstwo”. Grecki historyk
znajduje uderzające paralele pomiędzy biblijnymi tekstami
i mitologią grecką. Eksponuje on przebiegły, zwodniczy
i autorytatywny charakter religii.
Gerd Lüdemann, 1998, “Wielkie Oszustwo: I co Jezus faktycznie
powiedział i uczynił”. 2002, „Paweł: Założyciel chrześcijaństwa”.
2004, „Zmartwychwstanie Chrystusa: Badanie historyczne”. Po
25 latach studiów, niemiecki profesor doszedł do wniosku,
że to Paweł, a nie Jezus, rozpoczął chrześcijaństwo. Lüdemann
został wyrzucony z katedry teologii na Uniwersytecie w
Göttingen, za śmiałe stwierdzenie, że zmartwychwstanie
było „pobożnym oszukiwaniem siebie”. Tyle co do akademickiej
wolności.
Alvar Ellegard, 1999, “ Jezus na sto lat przed Chrystusem”.
Chrześcijaństwo oglądane, jako odgałęzienie Esseńskiego
Kościoła Boga z Nauczycielem Prawości, jako prototypem
Jezusa.
D. Murdock (vel
'Acharya S') 1999, “ Konspiracja Chrystusa;
Największa opowieść kiedykolwiek sprzedana”. 2004, „Słońca
Boga: Kriszna, Budda i Chrystus odsłonięci”. Dodaje astro-teologiczny
wymiar do demolki chrystusowego mitu. Murdock identyfikuje
JC jako złożone bóstwo użyte dla unifikacji Cesarstwa Rzymskiego.
Earl Doherty, 1999, “Zagadka Jezusa: Czy chrześcijaństwo
zaczęło się z mitycznym Chrystusem?”. Potężne stwierdzenie
tego, jak chrześcijaństwo rozpoczęło się jako mistyczno-objawieniowa
sekta żydowska – żaden Jezus nie był dla niej potrzebny!
Timothy Freke, Peter
Gandy, 1999, “Tajemnice Jezusa”.
2001 “Jezus i zaginiona Bogini: Sekretne nauki pierwszych
chrześcijan”. Egzaminuje bliski związek pomiędzy opowieścią
o Jezusie i Ozyrysie-Dionizosie. Mityczne figury Jezusa
i Marii Magdaleny oparte są na pogańskim Bogu-człowieku
i Bogini.
Harold Liedner, 2000, “Fabrykowanie mitu Chrystusa”. Anachronizmy
i błędy geograficzne ewangelii zostają ujawnione. Chrześcijaństwo,
jako jedno z najbardziej skutecznych oszustw w historii.
Robert Price, 2000, “Dekonstruując Jezusa”. 2003 “Niebywale
kurczący się Syn Człowieczy: Jak wiarygodna jest
tradycja ewangeliczna?” Były pastor i szanowany naukowiec
wykazuje, że Jezus jest fikcyjnym amalgamatem kilku proroków
i wielu, zbawicieli z kultów misteryjnych oraz gnostycznych
„aionów”.
Hal Childs, 2000, “Mit o historycznym Jezusie i ewolucja
świadomości”. Pogląd psychoterapeuty na boga-człowieka.
Michael Hoffman, 2000, “Dziwni bogowie judaizmu. Historyk
i teoretyk „śmierci ego”, który wyrzucił za burtę historycznego
Jezusa.
Burton Mack, 2001, “Mit chrześcijaństwa: Początki, logika
i dziedzictwo”. Społeczna formacja tworzenia mitów.
Luigi Cascioli, 2001, “Bajka o Chrystusie”. Oskarżajacy
papiestwo o zdzieranie profitów z oszustwa!
Frank R. Zindler, 2003, “Jezus, którego Żydzi nigdy nie
znali: Sepher Toldoth Yeshu i poszukiwania historycznego
Jezusa w źródłach żydowskich”. Nie ma żadnej ewidencji
w źródłach żydowskich dla fantomu Mesjasza.
Daniel Unterbrink, 2004, “Judasz Galilejczyk. Ciało i
krew Jezusa”. Paralele pomiędzy buntownikiem przeciwko
podatkom w 6 r.n.e. i fantomem z ewangelii, rozpatrywane
w szczegółach. ‘Judasz jest Jezusem’. Cóż, częścią Jezusa,
niewątpliwie.
Tom Harpur, 2005, “Pogański Chrystus: Odkrywając zagubione
Światło”. Kanadyjski ekspert odnośnie Nowego Testamentu
i były anglikański ksiądz, powtarza na nowo idee Kuhn’a,
Higginsa i Massey’a. Jezus jest mitem i wszystkie zasadnicze
idee chrześcijaństwa miały swe początki w Egipcie.
Francesco Carotta, 2005, “Jezus był Cezarem: O juliańskich
początkach chrześcijaństwa”. Wyczerpujący inwentarz paralel.
Alarmująco zakłada, że Cezar był Jezusem.
Joseph Atwill, 2005, “Mesjasz Cezarów: Rzymska konspiracja
w celu wynalezienia Jezusa”. Inny wariant nt. podobieństw
ewangelii do Józefa Flawiusza. Atwill przekonywuje, że
zdobywcy Judei z I wieku, Wespazjan, Tytus i Domicjan,
używali helenizowanych Żydow dla manufakturowania „chrześcijańskich”
tekstów w celu ustabilizowania pokojowej alternatywy wobec
militarnego judaizmu. Jezus był Tytusem Flawiuszem? Nie
sądzę.
Kenneth Humphreys, 2005, “Jezus nigdy nie istniał”. Książka
o tym portalu. Kolekcjonuje razem najbardziej przekonywujące
ekspozycje rzekomego mesjanistycznego super-bohatera. Autor
umieszcza niniejszą egzegezę w społeczno-historycznym kontekście
ewoluującej, złośliwej religii.
Jay Raskin, 2006, “ Ewolucja Chrystusa i różnych chrześcijaństw”.
Wykładowca akademicki i były producent filmowy Raskin spogląda
poza oficjalną zasłonę dymną Euzebiusza i znajduje rozczłonkowany
ruch chrystusowy i złożoną figurę Jezusa, sporządzoną z
kilku charakterów literackich i historycznych. Sugeruje,
że najwcześniejszą warstwą tworzenia mitu była sztuka napisana
przez kobietę imieniem Maria. Może.
(
dla boga-człowieka!)
