Η Ποικιλομορφία των Πρωτοχριστιανικών Πεποιθήσεων
Από τις απαρχές του ανθρώπινου πολιτισμού, οι ιερείς και οι «άγιοι» επινοούν διάφορες ανοησίες σχετικές με την θρησκεία. Οι ανταμοιβές του ιερατείου υπήρξαν τεράστιες: ισχύς, κύρος και πλόυτος. Ως αποτέλεσμα, η εκκλησία έγινε αναπόσπαστο μέρος της κυβερνητικής ελίτ.
Αλλά σε περιόδους κοινωνικής αναταραχής εμφανιζόταν πάντοτε ένα αντι-ιερατείο, αποτελούμενο από ριζοσπάστες ή φονταμενταλιστές, το οποίο κήρυττε μία παραμυθένια αγνότητα. Ασκητές, πουριτανοί και φανατικοί, κατέκριναν και στιγμάτιζαν τα διεφθαρμένα, κοσμικά και θρησκευτικά καθεστώτα και προσέφεραν τους εαυτούς τους ως κήρυκες της Αλήθειας και της Θείας Γνώσης.
Ο αποικισμός και η εκμετάλλευση της Ιουδαίας από τη Ρώμη κατά τον 1ο αιώνα έδωσαν μεγάλη έμφαση σε μια θεοκρατία, η οποία διέθετε απόλυτη εξουσία ήδη από την εποχή των Μακαβαίων βασιλιάδων και είχε υποστηριχτεί ακόμα και από τον Ηρώδη. Από τη μία οι Φαρισαίοι – ραβίνοι θεματοφύλακες της θρησκευτικής παράδοσης, έξω από την ιεραρχία της Εκκλησίας – και από την άλλη οι Εσσαίοι – αυθεντικοί υπέρμαχοι της ισονομίας, που ζούσαν απομονωμένοι στις κοινότητές τους σύμφωνα με τους δικούς τους νόμους – εκπαίδευσαν τα στελέχη και διαμόρφωσαν την πρώιμη ιδεολογία για μια δραστική αναμόρφωση του Ιουδαϊσμού.
Ένας αιώνας ενδημικών επαναστάσεων, εμφυλίων και εθνικών πολέμων, που οδήγησε τελικά σε μια καταστροφική ήττα, προετοίμασε το έδαφος για μια βίαιη και ριζική θρησκευτική επανάσταση. |
Παύλος
Ιδρυτής του Χριστιανικού Γνωστικισμού, ο οποίος όμως έγινε σύμβολο της πιο πιστής του αντίθεσης.
"Σοφία όμως μιλούμε μεταξύ των τελείων... Σοφία Θεού που είναι αποκρυμμένη μέσα σε μυστήριο."
– Α’ Κορινθίους 2.6,7. |
Κλήμης
Παλαιός Ρωμαίος πρεσβύτερος. Ή ίσως όχι.
Μια ολόκληρη ομάδα πλαστογράφων έγινε γνωστή με το όνομα 'Clementines'..
Η παλαιότερη (αυθεντική;) επιστολή των Clementines, μεταξύ άλλων, αναφέρει τον φοίνικα ως απόδειξη της Ανάστασης! |
Βαρνάβας
Η Επιστολή του Βαρνάβα δεν έχει καμία σχέση με τον υποτιθέμενο σύντροφο του Παύλου. Ο Βαρνάβας έμεινε γνωστός ως 'Ο Κύπριος Εβραίος'.
Γραμμένη γύρω στο 130, η επιστολή λέει αρκετά για τον Ενώχ, τον Δανιήλ, τον Μωυσή και για αυτά που ο Κύριος «μας αποκάλυψε μέσω των προφητών», αλλά δεν αναφέρει σχεδόν τίποτα για τον Ιησού! |
Παπίας
Δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα σχετικά με αυτόν τον Επίσκοπο της Φρυγίας από τον 2ο αιώνα. Φαίνεται ότι ήταν οπαδός μιας ευέλικτης, «προφορικής» παράδοσης και δεν γνώριζε καθόλου τα «Ευαγγέλια».
Επικρίθηκε δριμύτατα από τον Ευσέβιο για τις «περίεργες παραβολές» του, οι οποίες περιελάμβαναν «ομιλώντα τσαμπιά από σταφύλια». |
Προφήτες της Αποκάλυψης
Οι πρωτοχριστιανικές κοινότητες, αποκομμένες από τα κέντρα εξουσίας και χωρίς πλουτοπαραγωγικές πηγές, διοικούνταν από χαρισματικούς ηγέτες, περιπλανώμενους «προφήτες» και «δασκάλους» οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι λάβαιναν τα αποκαλυπτικά τους μηνύματα κατευθείαν από το Άγιο Πνεύμα του Θεού (κάτι που επιβεβαιώνεται από τις Πράξεις 13.2; 15.23, κτλ.). Η διδασκαλία τους ήταν αυθόρμητη, ποικιλόμορφη και ιδιόρρυθμη.
Κατά έναν εντυπωσιακό τρόπο, οι ελάχιστοι συγγραφείς στα τέλη του 1ου και τις αρχές του 2ου αιώνα (ο Παύλος, ο Κλήμης, ο Βαρνάνας, ο Παπίας) δεν αναφέρουν καθόλου τον Ιησού. Δεν αναφέρουν επίσης τίποτα, ή σχεδόν τίποτα, για τα έργα ή τα θαύματά του. Η μεταγενέστερη θρυλική φιγόυρα του Ιησού (γεννημένος από παρθένα, θαυματοποιός και θεάνθρωπος) τους ήταν άγνωστη. Όταν λοιπόν, για να δώσουν κύρος στα λεγόμενά τους, χρειάστηκαν την έγκριση μιας ανώτερης εξουσίας στράφηκαν στις Εβραϊκές γραφές, τους πατριάρχες, τους προφήτες και τα υποτιθέμενα λόγια του ίδιου του Εβραϊκού Θεού. |
"Παύλος"
Παύλος για παράδειγμα, δεν καταγράφει απολύτως τίποτα σχετικά με την επίγεια ζωή του σωτήρα του. Σε καμία από τις 13 επιστολές που φέρεται να έχει γράψει, δεν αναφέρει έστω και ένα λόγο του Ιησού. Στα γράμματά του αναφέρεται σε έναν πνευματικό Χριστό, η θυσία του οποίου κατανίκησε τον θάνατο. Για τον Παύλο και τους υπόλοιπους πρωτοχριστιανούς, ο Χριστός δεν είχε ανθρώπινη φύση. Ήταν μια «οπτασία», εκπορευόμενη από τον Θεό, που μετέφερε τον Λόγο του. Και όταν μιλούσε, αναφερόταν κυρίως στην «Συντέλεια του Κόσμου» και την επικείμενη Ημέρα της Κρίσεως.
Αυτό που πρέσβευε στην ουσία η Γνωστικιστική λογική του Παύλου ήταν το εξής: ο «Χριστός» ήταν ο Υιός του Θεού από τις απαρχές του χρόνου. Αυτός ο Χριστός θυσιάστηκε στο μακρινό παρελθόν προκειμένου να ξαναγεννηθεί μέσω του ανθρώπου. Η «ανάσταση» και η «ζωή» του πραγματώθηκαν από μαθητές όπως ο ίδιος ο Παύλος και όλοι όσοι αποδέχονται τον Χριστό.
"Ο Κλήμης της Ρώμης"
Τίποτα δεν είναι γνωστό σχετικά με τη ζωή ή τον θάνατο του «Αγίου» Κλήμη (ο οποίος συχνά αναφέρεται κάπως αναχρονιστικά, σαν πρώτος, δεύτερος, τρίτος ή τέταρτος «πάπας»!).
Σύμφωνα με έναν θρύλο του 5ου αιώνα ο Κλήμης πέθανε με μαρτυρικό θάνατο, καθώς πνίγηκε στη Μαύρη Θάλασσα με μια άγκυρα τυλιγμένη στο λαιμό του ενώ άγγελοι είχαν χτίσει ένα υποθαλάσσιο ναό προς τιμή του. Το παραμύθι αυτό οφείλει μάλλον την ύπαρξή του στον συνονόματό του «αγίου», Τίτο Φλάβιο Κλήμη (ή Κλήμης ο Αλεξανδρεύς), έναν πρόξενο ο οποίος εκτελέστηκε από τον αυτοκράτορα Δομιτιανό. Η σύγχυση επιτείνεται περαιτέρω από την κοινή πεποίθηση ότι η αναφορά του Κλήμη στις «πρόσφατες συμφορές» της Ρωμαϊκής Εκκλησίας σχετίζεται με έναν υποτιθέμενο διωγμό που εξαπέλυσε ο Δομιτιανός. Αλλά αυτός ο «διωγμός» είναι ψεύτικος και ο Κλήμης δεν αναφέρει πουθενά περίπτωση μαρτυρικού θανάτου ακόμα και όταν μιλάει για τους θανάτους του Πέτρου και του Παύλου.
Όποιος και να ήταν πράγματι, ο Κλήμης είναι ο συγγραφέας του πιο σημαντικού Χριστιανικού κειμένου έπειτα από την Καινή Διαθήκη – την Πρώτη Επιστολή του –, ένα κείμενο που ασχολείται κυρίως με τους αδελφούς από την Κόρινθο οι οποίοι είχαν απομακρύνει τους πρεσβυτέρους τους. (Ίσως να είχαν διακρίνει από νωρίς την απάτη του ιερατείου!)
Αν κανείς εξετάσει την επιστολή ενδελεχώς ανακαλύπτει ότι πρόκειται λιγότερο για ένα αυθεντικό γράμμα και περισσότερο για μια πραγματεία πάνω στο θέμα της διατήρησης της πειθαρχίας μέσα στην κοινωνία και της εξουσίας του ιερατείου. Αποδίδει στους ίδιους τους Απόστολους εκ των προτέρων γνώση της αντιπαλότητας μεταξύ των Χριστιανών – οι οποίοι αποτέλεσαν στη συνέχεια τους «Αποστολικούς διαδόχους» για τη διατήρηση της εκκλησιαστικής ειρήνης (Κλήμης 44). Αυτό από μόνο του τοποθετεί χρονικά την ιστορία στον 2ο αιώνα.
Η επιστολή, παρά τη σημασία της όσον αφορά την παπική εξουσία, δεν αναφέρει τίποτα σχετικά με την ιστορικότητα του Ιησού. Αναφέρει όμως τον "φοίνικα των 500 ετών".
Ο «Κλήμης» (ή, καλύτερα, ο κύκλος των ψευδεπίγραφων απατεώνων) συνέγραψαν κι άλλες ανοήσιες κατά τον 2ο, 3ο και 4ο αιώνα αιώνα, από τις οποίες πιο γνωστή είναι τα Clementine Recognitions.
|
Κλήμης:
Απόδειξη της Ανάστασης – η αναγέννηση του Φοίνικα! |
Σώζονται μόνο δύο Ελληνικά αντίτυπα της 1ης επιστολής του Κλήμη. Το παλαιότερο βρίσκεται στον Αλεξανδρινό Κώδικα και ανάγεται στον 5ο αιώνα.. |
"Ας κατανοήσουμε, αδέλφια μου, τον τρόπο με τον οποίο ο Κύριος μας αποδεικνύει συνεχώς την ανάσταση εις τους αιώνας των αιώνων ...
Ας αναλογιστούμε το λαμπρό σημάδι που φαίνεται στις περιοχές της Ανατολής, δηλαδή στα μέρη γύρω από την Αραβία.
Υπάρχει ένα πουλί που ονομάζεται φοίνικας. Είναι το μοναδικό του είδους του και ζει για πεντακόσια χρόνια. Όταν φτάσει η ώρα του θανάτου του, φτιάχνει ένα φέρετρο από λιβάνι, μύρο και άλλα βότανα, μέσα στο οποίο εισέρχεται και πεθαίνει.
Αλλά καθώς η σάρκα σαπίζει, εμφανίζεται ένα είδος φτερωτού σκουληκιού που τρέφεται από την υγρασία του νεκρού πλάσματος. Όταν μεγαλώσει σε μέγεθος ώστε να καταλάβει όλο το φέρετρο όπου βρίσκονται τα οστά του νεκρού πουλιού, ταξιδεύει από την Αραβία μέχρι την Αίγυπτο, προς εκείνο το μέρος που αποκαλείται η Πόλη του Ήλιου. Στη διάρκεια της ημέρας και υπό το βλέμμα όλου του κόσμου, πετάει προς τον βωμό του Ήλιου, εναποθέτει τα οστά εκεί και κατόπιν επιστρέφει. Έτσι λοιπόν οι ιερείς εξετάζουν τα αρχεία και βρίσκουν ότι πάντοτε η επιστροφή των οστών συμβαίνει όταν συμπληρωθούν τα πεντακόσια χρόνια.
Αφού λοιπόν ακόμα και ένα πουλί μπορεί να αναστηθεί μέσω του μεγαλείου του Κυρίου, γιατί μας φαίνεται περίεργο το γεγονός ότι ο Δημιουργός του Σύμπαντος μπορεί να αναστήσει αυτούς που τον έχουν υπηρετήσει πιστά;"
– Η Επιστολή του Αγ. Κλήμη προς Κορινθίους
|
"Βαρνάβας"
Υποτίθεται ότι ο Βαρνάβας ταξίδευε κάποτε μαζί με τον Απόστολο Παύλο.
"Τότε ο Ιωσήφ, ο και Βαρνάβας από τους αποστόλους επιλεγόμενος, που ερμηνεύεται “γιος παρηγοριάς”, Λευίτης και Κύπριος στο γένος, αφού πούλησε έναν αγρό που είχε στην κατοχή του, πήρε τα χρήματα και τα τοποθέτησε μπροστά στα πόδια των αποστόλων"
– Πράξεις 4.36,37
H παράφρων 'Επιστολή του Βαρνάβα' όμως είναι πολύ μεταγενέστερη από οποιονδήποτε «φίλο» των αποστόλων. Γραμμένη πιθανότατα λίγο ύστερα από την επανάσταση του Bar Kochbar όταν οι πρωτοχριστιανοί διώκονταν από τον ανανήψαντα Ιουδαϊσμό, η επιστολή αναλώνεται κυρίως στην επανερμηνεία ολόκληρης σχεδόν της Παλαιάς Διαθήκης ως προετίμασία για τον ερχομό του Χριστού. Θεωρεί για παράδειγμα, ότι οι αναφορές στο νερό υπονοούν την βάπτιση και οι αναφορές στα δέντρα ή τα δάση υπονοούν τον Σταυρό. Όταν ο Αβραάμ έκανε περιτομή στον εαυτό του, την έκανε ως «πνευματική πρόγνωση του Ιησού»!
Ο Βαρνάβας αναφέρει επανειλημμένως και συχνά ανακριβώς, ποικίλες προσωπικότητες της Παλαιάς Διαθήκης, όπως τον Eνώχ, τον Δανιήλ, τον Μωυσή, κτλ., και πάντοτε υπό την έννοια ότι «αυτό υπονοεί τον Ιησού στην πραγματικότητα."
Οι διαιτητικοί κανόνες των Εβραίων ("δεν θα φάτε τον λαγό ... ούτε και την ύαινα "), οι θυσίες ζώων, η γη όπου ρέει μέλι και γάλα – έχουν όλα επανερμηνευτεί με φανταστικό τρόπο ως αλληγορικές αναφορές στον Χριστό. Αλλά οι ίδιοι οι Εβραίοι έχουν «παραπλανηθεί από το κακό» και είναι πλέον κοινωνικά απαράδεκτοι.
Όπως ο «Ποιμήν του Ερμά» και η «Διδαχή» (από τα οποία δανείστηκε η επιστολή τις «Δύο Οδούς» του Φωτός και του Σκότους), έτσι και ο Βαρνάβας αποτελεί αντι-Εβραϊκή Χριστιανική προπαγάνδα η οποία έχασε τη χρησιμότητά της κατά τη διάρκεια του δεύτερου αιώνα.
Ο Βαρνάβας μόνο πλαγίως κάνει αναφορά σε συγκεκριμένα μοτίβα της οικείας φιγούρας του Ιησού:
"Διότι αν δεν είχε κατέλθει Εκείνος με σάρκα και οστά, πώς θα μπορούσαν να λυτρωθούν οι άνθρωποι απλώς και μόνο κοιτάζοντάς Τον; "
Υπάρχει επίσης αναφορά σε «μαστιγώματα» (Ησαΐας 1.6), σε «τρυπήματα με καρφιά» (Ψαλμοί 22.20) και σε «μοίρασμα λαχνών για ενδύματα» (Ψαλμοί 22.18)
Αλλά πουθενά δεν κάνει λόγο ο Βαρνάβας για την ύπαρξη Χριστιανικού «ευαγγελίου». Δεν αναφέρονται ονόματα αποστόλων, ούτε και η παρουσία Αγίας Τριάδας. Προς το παρόν, το χριστιανικό πάνθεο είναι ακόμα σε εξέλιξη.
Πράγματι, ο Βαρνάβας, απορρίπτει εντελώς την ιδέα ότι ο Χριστός είναι ο «υιός του Δαβίδ» – μια ιδέα που κατά τον ίδιο αποτελεί «σφάλμα των αμαρτωλών». Είναι μήπως ο Χριστός μια ανθρώπινη προσωποποίηση του Θεού Ήλιου; Το παρουσιαστικό του πάντως θυμίζει σίγουρα τον ήλιο:
"Αφότου κοίταξαν τον ήλιο, ο οποίος είναι δημιούργημα των χεριών Του, τα μάτια τους δεν μπορούν πλέον να υποφέρουν τις ακτίνες του ..."
Είναι κρεμάμενος επί Σταυρού ή επί δέντρου;
"Ο ίδιος επέλεξε να μαρτυρήσει με αυτόν τον τρόπο, καθώς ήταν απαραίτητο το μαρτύριο πάνω στο δέντρο."
Ο Βαρνάβας λέει ότι ο Ιησούς «αναστήθηκε την όγδοη μέρα", κι όχι την τρίτη (Βαρνάβας 15:9), και ότι η Ανάσταση και η Ανάληψη συνέβησαν την ίδια μέρα. Αναφέρεται στους Αποστόλους ως "ρουφιάνους του χειρίστου είδους" (Βαρνάβας 5.5). Αυτό το σημείο θα πρέπει να ξεκαθαριστεί!
Επιγραμματικά λοιπόν, αυτή η διασκεδαστική επιστολή καταδεικνύει ότι το πρώτο μισό του 2ου αιώνα αποτέλεσε μια ιδιαίτερα δημιουργική περίοδο για την κατασκευή του μύθου του Ιησού.
Μοιραία έκανε την εμφάνισή του το Μεσαίωνα ένα 'Ευαγγέλιο του Βαρνάβα'' βασισμένο μάλλον σε κάποιο αρχαίο πρωτότυπο όπως πιστεύουν κάποιοι Μουσουλμάνοι. Ο Ιησούς που αναφέρεται σε αυτό το ευαγγέλιο είναι ένας απλός άνθρωπος. Ο Ιούδας είναι αυτός που σταυρώνεται και το ευαγγέλιο προφητεύει τον ερχομό του Μωάμεθ!
|
Βαρνάβας:
Η μαζική περιτομή του Αβραάμ αποκαλύπτει τον Ιησού! Ωσαννά! |
|
"Διότι οι γραφές λένε: Και ο Αβραάμ έκανε περιτομή σε 318 άντρες του οίκου του. Ποιά ήταν η σημασία αυτής του της πράξης; Πρέπει να κατανοήσετε ότι πρώτα περιτέτμησε τους 18 και μετά από λίγο τους υπολοιπους 300. Το 18 γράφεται «ΙΗ» στα ελληνικά. Έτσι προκύπτει η λέξη ΙΗΣΟΥΣ. Και το γράμμα «Τ», που αναπαριστά τον αριθμό 300 συμβολίζει τον Σταυρό. Έτσι λοιπόν συμβόλισε τον Ιησού με τα δύο γράμματα, και στο επομενο τον Σταυρό."
– Επιστολή του Βαρνάβα, 9:7
Ο Μωυσής αποτέλεσε πρωτότυπο του Ιησού!
"Ο Μωυσής αποτέλεσε πρωτότυπο του Ιησού και του τρόπου με τον οποίο μαρτύρησε. Κι αυτός, όπως και ο Ιησούς, αποτέλεσε έμβλημα του Ισραήλ στις δύσολες στιγμές του και μάλιστα τότε ακριβώς όταν οι εχθροί του νόμιζαν ότι τον είχαν καταστρέψει. Διότι ο Κύριος έστειλε κάθε λογής φίδια να τον δαγκώσουν. Ο Μωυσής όμως τα έπεισε να πεθάνουν αφού ήταν υπεύθυνα για τη μετάδοση του του προπατορικού αμαρτήματος στην Εύα".
– Επιστολή του Βαρνάβα, 12:5
|
"Παπίας"
Γύρω στο 130 μ.Χ., ο Παπίας, ένας Χριστιανός επίσκοπος της Ιεράπολης στη Φρυγία της Μικράς Ασίας, συνέλεξε και ανέλυσε τα «λεγόμενα και τις πράξεις του Κυρίου», δεν γνώριζε όμως τίποτα σχετικά με τα ευαγγέλια. Φαίνεται επίσης να μη γνώριζε την ύπαρξη των Επιστολών του Αγ. Παύλου παρά το γεγονός ότι ζούσε πολύ κοντά στις Κολοσσές.
Αναφέρει μόνο ότι ο Μάρκος «κατέγραψε αυτά που θυμόταν».
Ο ορθόδοξος προπαγανδιστής του 4ου αιώνα, Ευσέβιος, είχε απελπιστεί με τον Παπία. Πίστευε ότι οι παραβολές του τελευταίου ως "περίεργες" και τα υποτιθέμενα διδάγματα που τοποθετούσε στο στόμα του Ιησού ως "φανταστικού χαρακτήρα". Ο Παπίας έγραψε και κάποιες διασκεδαστικές ιστορίες σχετικά με τον μοχθηρό "papias" Ιούδα τον Ισκαριώτη.
Ο Ευσέβιος αναθεματίζει τον ενοχλητικό αυτόν μάρτυρα της εφευρετικότητας του Χριστιανισμού, αποκαλώντας τον "άνθρωπο εξαιρετικά χαμηλής νοημοσύνης". (Ευσέβιος, Εκκλ. Ιστορία 3.39.13).
Το Άγιο Ομιλών Κλήμα!
Σύμφωνα με τον Ειρηναίο του Λουγδούνου (Λυών), ο Παπίας αναφέρει στο 4ο του βιβλίο σχετικά με την εξουσία του «πρεσβύτερου» Ιωάννη:
"Ο Κύριος είπε ότι θα έρθει μια εποχή όπου θα υπάρχουν κλήματα με 10,000 κορμούς και κάθε κορμός θα έχει 10,000 κλαδιά και κάθε κλαδί 10,000 βλαστάρια και κάθε βλαστάρι 10,000 τσαμπιά και κάθε τσαμπί 10,000 σταφύλια, και κάθε σταφύλι θα δίνει 25 κιλά κρασί.
Και όταν κάποιος από τους αγίους θα πηγαίνει να κόψει ένα τσαμπί, κάποιο άλλο θα φωνάζει: ‘εγώ είμαι καλύτερο τσαμπί, πάρε εμένα’ και ευλόγησε τον Κύριο μέσω εμού."
Κάτι παρόμοιο εμφανίζεται και στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο 15:2
"Κάθε κλαδί μου που δεν έχει φρούτα το κόβει: και κάθε κλαδί που έχει φρούτα το περιποιείται ώστε να παράγει περισσότερα."
Ο Παπίας αναφέρει και μια ιστορία (Ευσέβιος, III. 39) σχετικά με τον Ιούστο Βαρσάβα ο οποίος ήπιε δηλητήριο χωρίς να πάθει τίποτα. Αυτό το παραμύθι περιλαμβάνεται και στην «συμπληρωμένη» έκδοση του Κατά Ματθαίον Ευαγγελίου ως απόδειξη για μια γενικευμένη αν και γελοία ιδέα της αποστολικής ανοσίας στο δηλητήριο:
"Θα σηκώσουν στα χέρια τους φίδια. Και αν πιουν κάποιο θανάσιμο δηλητήριο δεν θα τους βλάψει. Θα θέσουν τα χέρια τους πάνω στους αρρώστους και αυτοί θα γίνουν καλά."
– Μάρκος 16:18
|
Η παγκόσμια λογοτεχνία είναι γεμάτη από επινοημένους χαρακτήρες γι’αυτό και ονομάζεται φανταστική. Ο Ιησούς δεν δημιούργησε την Εκκλησία˙ αντιθέτως η Εκκλησία παρήγαγε τη δικιά της φανταστική λογοτεχνία για τους δικούς της σκοπούς: την ιστορία του Ιησού.
Στις πρώτες δεκαετίες του 2ου αιώνα, δηλαδή λιγότερο από 100 χρόνια από την υποτιθέμενη γέννηση και τον θάνατο του ανθρώπινου σωτήρα, οι Χριστιανοί προπαγάνδιζαν την ιδέα της πλήρους πνευματικότητας του Χριστού. Αν κάποιες φορές απέδιδαν ζωή σε αυτόν τον Χριστό, αυτό θα συνέβαινε σε μυθικούς «αρχαίους χρόνους».
Στους δύο αιώνες που ακολούθησαν, αρκετοί άνθρωποι συνεισέφεραν στην ανθρωπομορφοποίηση του Ιησού και τη μετατροπή του στον θαυματοποιό με σάρκα και οστά που όλοι γνωρίζουμε σήμερα. «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» δεν έζησε ποτέ αλλά η ζωή του επινοήθηκε για να προκαλέσει λατρεία του άφατου, κοσμικού Χριστού και υπακοή στην επίγεια αντιπρόσωπό του, την Αγία Εκκλησία.
Αυτός ο Χριστός θα μετατρεπόταν με τη σειρά του, μαζί με την εξουσία και το μεγαλείο της Εκκλησίας, από μια «εκπόρευση» ή αγγελιαφόρο του Θεού σε έναν αιώνιο συνδημιουργότου σύμπαντος. Αλλά δεν ήταν τα χρόνια της αιθέριας αιωνιότητας που θα μετατέπονταν σε θέαμα για τους πλάνητες και τους εύπιστους. Στις διασκορπισμένες κοινότητες, τα γκέτο και τις φτωχογειτονιές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η αρχαία ιστορία της θυσίας και της ανάστασης ήταν αυτή που θα τυλιγόταν τον μανδύα των νέων Χριστιανικών ενδυμάτων.
Διαφωτίστε έναν φίλο – στείλτε αυτήν τη σελίδα με e-mail
Copyright © 2008
by Kenneth Humphreys.
Η αντιγραφή επιτρέπεται ελεύθερα, αρκεί να αναφέρεται το όνομα του συγγραφέα και να μην πωλείται το περιεχόμενο υλικό.
|